ಸಾವುಗಳು ಬಹುವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ . ಹಿರಿಯ ಯರಾದ ಡಾ ಎನ್ ಟಿ ಭಟ್ ಅವರು ಒಂದು ಕಡೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಶುಭ ಸಮಾರಂಭ ಗಳೆಂದು ಕರೆಯಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವ ಮದುವೆ ಮುಂಜಿ ಯಂತಹುಗಳಿಂದ ವೈಕುಂಠ ಸಮಾರಾಧನೆ ,ಶ್ರಾದ್ಧ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ್ದ ನೆನಪು . ದಿವಂಗತ ರಾಗಿರುವ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯ ನಮ್ಮ ಪುರೋಹಿತರೊಬ್ಬರು ಮೊದಲನೇ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸಿವಿಲ್ ಕೇಸ್ ಎಂದೂ ಮತ್ತೊಂದನ್ನು ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕೇಸ್ ಎಂದೂ ವರ್ಗೀಕರಿಸಿ ಸೂಚ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು .
ನನ್ನ ಅಜ್ಜ ಆಗಾಗ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತು "ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಸಾವು ಇಲ್ಲ ,ದೇಹಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ,ಸಾವಿಗೆ ಅಳಬಾರದು . ನಾನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದಂತೆ ಪಾತ್ರ ನಿರ್ವಹಿಸಿ ರಂಗ ಮಂಚದಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸು "
ನನಗೆ ಅರಿವು ಬಂದ ಮೇಲೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಿದ ಮೊದಲ ಸಾವು ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ,ಸಿನೆಮಾ ನಟ ಗಣಪತಿ ಭಟ್ ಅವರದ್ದು .ನನ್ನ ಎಸ್ ಎಸ್ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ಇನಮ್ಮನ್ನು ರುವಾಗ . ಅಜ್ಜ ಅಜ್ಜಿ ಬದುಕಿದ್ದರು . ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಶವ ವನ್ನು ಮದ್ರಾಸ್ ನಿಂದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ತಂದು ನಮ್ಮ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರ . ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಶೋಕ ತಪ್ತರು . ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ ನಮಗೆಲ್ಲ ಅವರ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಗೌರವ . ಬಿಳಿ ಪೈಜಾಮ ಮತ್ತು ಷರಟು ,ನುಣುಪು ಮುಖ . ತಮ್ಮಂದಿರ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಮಮತೆ . ಓದಿ ಉಶಾರಿ ಆಗ ಬೇಕು ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತಿದ್ದರು . ನಿಧನದ ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ನೆರೆ ಕರೆಯವರು ,ಬಂಧುಗಳು ಮನೆಗೆ ಆಗಮಿಸಿ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿ ಹೋಗುವರು .ಮನೆ ಕೆಲಸದವರು ತಾವೇ ಶವ ಸಂಸ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಬೇಕಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡುವರು . ಅಳುವೂ ಹೆಚ್ಚು ,ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುವವರೂ ಅಷ್ಟೇ . ಎಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಾದವರೂ ಸತ್ತರೂ ಏನೋ ಕಳಕೊಂಡ ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಇರಬೇಕಿತ್ತು ಭಾವ. ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮೌನವಾಗಿ ದುಃಖ ಸಹಿಸಿದರು , ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ವಿಶೇಷ ಗಳನ್ನು ತಿನ್ನಲಿಲ್ಲ . ಬಂದ ಹತ್ತಿರದ ನೆಂಟರು ದುಃಖ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಹಲವು ದಿನಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದರು
ಇದಾದ ಮೇಲೆ ಅಜ್ಜ ,ಅಜ್ಜಿ ಇಹಲೋಕ ತ್ಯಜಿಸಿದರು . ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ತೀರಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅಪ್ಪ ತೀರಿ ಕೊಂಡರು .ಅವರು ಮೆದುಳಿನ ರಕ್ತ ಸ್ರಾವದಿಂದ ಹಠಾತ್ ಅಸ್ವಸ್ಥ ರಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಸೇರಿದಾಗ ನಾನು ಚೆನ್ನೈ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದು ರಾತ್ರೋ ರಾತ್ರಿ ಮಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ . ಮರಣೋತ್ತರ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಉಪ್ಪಿನಂಗಡಿ ದೇವಳದಲ್ಲಿ (ನಾವು ಆಗ ಆಸ್ತಿ ಮಾರಿ ಆಗಿತ್ತು ). ಬಂಧುಗಳು ಮತ್ತು ಅಂಗ್ರಿಯ ನೆರೆ ಹೊರೆಯವರು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದರು . ಕೊನೆಯ ದಿನ ಪ್ರಾಜ್ಞ ರಾದ ಶಿರಂಕಲ್ಲು ಈಶ್ವರ ಜೋಯಿಶರು ತಂದೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಡಿದ ನುಡಿ ನಮನ ಆಲಿಸಿದ ಎಲ್ಲರ ಮಡು ಗಟ್ಟಿದ ದುಃಖ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಬಂತು . ಆಗಲೂ ತಂದೆಯವರು ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲ ಇರಬೇಕಿತ್ತು ಎಂಬ ಭಾವನೆ .
ಅದಾಗಿ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕಿರಿಯ ಸಹೋದರ ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ನಿಂದ ತೀರಿ ಕೊಂಡ . ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಕಿರಿಯವನು , ಉಳಿಸಲು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಯತ್ನ ವೆಲ್ಲಾ ವಿಫಲ ವಾಯಿತು . ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅವನು ತೀರಿ ಕೊಂಡ ದಿನ ದುಃಖ ತಪ್ತರಾದ ಅವನ ನೂರಾರು ಸಹೋದ್ಯಗಿಗಳನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವುದೇ ಕಷ್ಟವಾಯಿತು . ಅವನಿಗಾಗಿ ಬಂಧು ಮಿತ್ರರು ಐವತ್ತಕ್ಕೂ ಮೀರಿ ಯೂನಿಟ್ ರಕ್ತ ದಾನ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರೇರಿತ ರಾಗಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದರು . ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ದುಃಖ ದ ಛಾಯೆ .
ಮುಂದೆ ಐದು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮ . ಈಗ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡಕ್ಕ .
ಹಿರಿಯರ ಸಾವಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಕೂಡಾ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದೆ . ಅವರ ಅಗಲಿಕೆ ಶೋಕ ಕ್ಕಿಂತಲೂ ನಿರಾಳತೆ ಉಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿದೆ .ಅನಾ ಯೇಸ ಮರಣಂ ವಿನಾ ದೈನ್ಯೇನ ಜೀವಿತಂ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ . ಉತ್ತರ ಕ್ರಿಯಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ವೈದಿಕ ಆಚರಣೆಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿ ಊಟವಾದ ಕೂಡಲೇ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗೆ .
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಇದರ ಪೂರ್ವ ಚಿತ್ರಣ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ . ಗಂಭೀರ ಕಾಯಿಲೆ ಯಿಂದ ಹಲವು ದಿನಗಳು ಹಿರಿಯರು ಮಲಗಿದರೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ . ನೋಡಲು ಬರುವ ಬಂಧುಗಳೂ ಕಡಿಮೆ . ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದರೆ ಬಂಧುಗಳಿಗೆ ಸಂತೋಷವೋ ದುಃಖವೋ ಅರಿಯುವುದು ಕಷ್ಟ .
ಇದರಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನೂ ದೂಷಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲ . ಕೊನೆಗೆ ಭಗವಂತ ಹೇಳಿದಂತೆ ಆಪ್ತರು ಅಗಲಿದಾಗ ಶೋಕಿಸ ಬಾರದು ಎಂಬುದು ಡಿಫಾಲ್ಟ್ ಆಗಿದೆ .
ಹಿಂದೆ ನಾನು ಹೇಳಿದಂತೆ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ತಂದೆ ತಾಯಿಯನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿ ಕೊಳ್ಳಲು ಆಗದಿದ್ದರೂ ವೈಕುಂಠ ಸಮಾರಾಧನೆ ಗೌಜಿಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ . ಅವರ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಲೋಕಕ್ಕೆ ಅಂಜಿ . ಮಕ್ಕಳು ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಕಡೆಯಿಂದ ಒಂದೊಂದು ಸ್ವೀಟ್ ಇರುತ್ತದೆ .ಸಕ್ಕರೆ ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಸತ್ತ ಒಬ್ಬರ ಮಗ ನಾಲ್ಕು ಸಿಹಿ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದರು . ತಮ್ಮ ತಂದೆಗೆ ಎಳೆವೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಈ ಕಾಯಿಲೆ ಬಂದು ಒಲ್ಲದ ಮನಸಿಂದ ಜೀವನವಿಡೀ ಪಥ್ಯ ಮಾಡಿದ್ದರು . ಅವರ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ಸಿಗಲಿ ಎಂಬ ಉದ್ದೇಶ
